بهترین فیلم های دهه ۹۰ میلادی را میتوان یکی از دورههای طلایی در تاریخ سینمای کمدی دانست. این دهه شاهد ظهور بهترین فیلمهای کمدی بود که هنوز هم در یادها باقی ماندهاند و بسیاری از آنها به کلاسیکهای کمدی تبدیل شدهاند. از تغییرات فرهنگی و اجتماعی تا نوآوریهای هنری، کمدیهای دهه ۹۰ تأثیر عمیقی بر صنعت فیلمسازی گذاشتند و به خاطر لحن منحصر به فرد و شخصیتهای ماندگارشان شناخته میشوند.
ویژگیها و تأثیرات کمدیهای دهه ۹۰ سینمای جهان
| ویژگیها | توضیحات |
|---|---|
| پویایی و تنوع شخصیتها | کمدیهای دهه ۹۰ شخصیتهای غریب و شگفتانگیزی مانند جیم کری در “ماسک” و “احمق و احمقتر” و آدام سندلر در “بیل گاردنر” و “دیوانه” معرفی کردند که تماشاگران را به خوبی سرگرم کردند. |
| استفاده از تکنیکهای نوین کمدی | استفاده از تکنیکهای حرکات فیزیکی و موقعیتهای پیچیده کمدی در کنار جلوههای ویژه و انیمیشن بهویژه در فیلمهایی مانند “الادین” و “سریع و خشن” از ویژگیهای برجسته این دهه بود. |
| تغییر در استانداردهای کمدی | فیلمهای دهه ۹۰ علاوه بر شوخیهای سنتی، به مسائل اجتماعی و سیاسی نیز پرداختند و با نگاهی انتقادی و طنزآمیز به آنها توجه کردند. |
برخی از فیلمهای شاخص دهه ۹۰
| نام فیلم | سال انتشار | بازیگران | توضیحات |
|---|---|---|---|
| ماسک | ۱۹۹۴ | جیم کری | داستان مردی که با استفاده از ماسکی جادویی به شخصیتهای غیرمعمولی تبدیل میشود. |
| احمق و احمقتر | ۱۹۹۴ | جیم کری، جف دنیلز | کمدی با شوخیهای ساده و موقعیتهای کمدی خندهآور که به محبوبیت زیادی دست یافت. |
| بیل گاردنر | ۱۹۹۹ | آدام سندلر | شوخیهای ساده و شخصیتهای غیرمعمول باعث جذب مخاطبان شد. |
| آقای نانی | ۱۹۹۳ | رابین ویلیامز | فیلمی درباره مردی که به عنوان پرستار کودکان کار میکند و پر از شوخیهای خندهدار است. |
محبت پدری (Big Daddy)
کارگردان: دنیس داگن
بازیگران: آدام سندلر، دیلن و کول اسپراوس، جوی لورن آدامز
محصول: ۱۹۹۹
امتیاز متاکریتیک: ۴۱ از ۱۰۰
امتیاز IMDb: 6.4 از ۱۰
آدام سندلر که پیشتر با حضور در «SNL» و چند کمدی موفق جایگاهش را به عنوان یک بازیگر کمدی تثبیت کرده بود، در فیلم دهه ۹۰ «محبت پدری» (۱۹۹۹) حضور یافت؛ اثری که در گیشه عملکرد خوبی داشت اما از نگاه منتقدان چندان درخشان ظاهر نشد و به عنوان کمدیای خام و نهچندان بامزه شناخته شد.
با این حال، در دهه ۲۰۰۰ سندلر بار دیگر توانست با بازی در آثار قابلتوجه، استعداد و ظرفیت واقعی خود را بهعنوان یک کمدین و بازیگر اثبات کند. شاید «محبت پدری» شایسته آن حجم از انتقاد نبود، چراکه بسیاری از ویژگیهای منحصربهفرد و لحظات خندهدار سندلر که بعدها او را به یک چهره افسانهای در کمدی بدل کرد، در همین فیلم نیز به چشم میخورند.
لبوفسکی بزرگ (The Big Lebowski)
کارگردان: برادران کوئن
بازیگران: جف بریجز، جان گودمن، استیو بوشمی، جولیان مور
محصول: ۱۹۹۸
امتیاز راتن تومیتوز: ۸۳ از ۱۰۰
فیلم «لبوفسکی بزرگ» یک کمدی جنایی با حال و هوای عجیب و طنزآمیز است که سبک منحصربهفرد برادران کوئن را به نمایش میگذارد. داستان دربارهی مردی بیکار به نام «دود» است که با اشتباه هویتی درگیر چند خلافکار میشود و ناخواسته وارد دنیایی پر از سوءتفاهم و بزهکاری میشود. با بازی برجستهی جف بریجز در نقش دود و حضور جان گودمن و استیو بوشمی، فیلم پر است از موقعیتهای طنز موقعیت و شخصیتهای غیرمنتظره که تماشاگر را هم میخنداند و هم شیفتهی دنیای عجیب فیلم میکند. این اثر، با ترکیب کمدی اسکروبال و عناصر جنایی، هنوز هم یکی از آثار کالت سینمایی محسوب میشود و هر بار تماشا، تجربهای تازه ارائه میدهد.
گروه بردی (The Brady Bunch Movie)
کارگردان: بتی توماس
بازیگران: شلی لانگ، کریستین تیلور، گری کول
محصول: ۱۹۹۵
امتیاز متاکریتیک: ۵۴ از ۱۰۰
امتیاز IMDb: 6.2 از ۱۰
فیلم «گروه بردی» که از مجموعه تلویزیونی محبوب اواخر دهه ۶۰ و اوایل دهه ۷۰ الهام گرفته شده، همان حال و هوای عجیب و طنزآمیز سریال اصلی را حفظ کرده است. داستان بر نسل جدید خانواده بردی متمرکز است و با استفاده از تمهای محبوب سریال، لحظاتی سرگرمکننده و خاطرهانگیز ارائه میکند. اگرچه فیلم به اندازهای موفق بود که دنبالهای برای آن ساخته شود، اما بیشتر نقدها نسبت به آن متفاوت و عمدتاً منفی بودند.
پویایی و تنوع شخصیتها: کمدیهای این دهه اغلب با شخصیتهای غریب و شگفتآور همراه بودند که به خوبی توانستند تماشاگران را سرگرم کنند. شخصیتهایی چون “جیم کری” با نقشهای خندهدار و عجیبش در فیلمهایی مانند “ماسک” و “احمق و احمقتر” و “آدام سندلر” با شخصیتهای نچسب و احمقش در فیلمهایی چون “بیل گاردنر” و “دیوانه” از جمله این شخصیتها بودند.
استفاده از تکنیکهای نوین کمدی: دهه ۹۰ به خاطر استفاده از تکنیکهای جدید در کمدی شناخته میشود. فیلمهای این دوره اغلب از تکنیکهای حرکات فیزیکی و موقعیتهای کمدی پیچیده بهره میبردند. استفاده از جلوههای ویژه و انیمیشن در فیلمهایی مانند “الادین” و “سریع و خشن” نیز به تازگی به چشم میخورد.
تغییر در استانداردهای کمدی: کمدیهای دهه ۹۰ به دنبال تغییرات اجتماعی و فرهنگی، استانداردهای جدیدی را در عرصه کمدی به وجود آوردند. این فیلمها در کنار شوخیهای سنتی و معمول، به مسائل اجتماعی و سیاسی نیز پرداختند و با نگاه انتقادی و طنز به آنها پرداختند.
برخی از فیلمهای شاخص دهه ۹۰
“ماسک” (۱۹۹۴): این فیلم با بازی جیم کری، داستان مردی را روایت میکند که با استفاده از ماسکی جادویی به شخصیتهای غیرمعمولی تبدیل میشود. ترکیب خندهدار جیم کری با جلوههای ویژه باعث شد که این فیلم به یک کلاسیک کمدی تبدیل شود.
“احمق و احمقتر” (۱۹۹۴): فیلمی با بازی جیم کری و جف دنیلز که به خاطر شوخیهای ساده و موقعیتهای کمدی خندهآور به محبوبیت زیادی دست یافت.
خلاصه داستن این فیلم از نگاه وبسایت imdb:
After a woman leaves a briefcase at the airport terminal, a dumb limo driver and his dumber friend set out on a hilarious cross-country road trip to Aspen to return it.
پس از اینکه زنی کیف دستی خود را در ترمینال فرودگاه جا میگذارد، یک راننده لیموزین سادهلوح و دوست حتی سادهترش سفری خندهدار و ماجراجویانه را به سمت اسپن آغاز میکنند تا کیف را به او بازگردانند.
“بیل گاردنر” (۱۹۹۹): یکی از فیلمهای پرطرفدار آدام سندلر که با شوخیهای ساده و شخصیتهای غیرمعمول توانست نظر مخاطبان زیادی را جلب کند.
“آقای نانی” (۱۹۹۳): فیلمی با بازی رابین ویلیامز که در آن نقش یک مرد نانو را بازی میکند که به عنوان پرستار کودکان مشغول به کار میشود. این فیلم به خاطر شوخیهای خندهدار و پیامهای انسانیاش مورد توجه قرار گرفت.
تأثیر کمدیهای دهه ۹۰
فیلمهای کمدی دهه ۹۰ نه تنها در زمان خود موفق بودند بلکه تأثیرات زیادی بر کمدیهای آینده گذاشتند. این فیلمها به خاطر تواناییشان در ترکیب شوخیهای فیزیکی و موقعیتی با نگاهی انتقادی به مسائل اجتماعی، به الگویی برای فیلمسازان بعدی تبدیل شدند. همچنین، شخصیتهای محبوب و عملکردهای برجسته بازیگران این دوره همچنان در ذهن مخاطبان باقی مانده است و به فرهنگ عامه تبدیل شده است.
در نهایت، کمدیهای دهه ۹۰ با ویژگیهای خاص خود، توانستند به عنوان یک دوران طلایی در تاریخ سینمای جهان شناخته شوند و تأثیرات عمیقی بر فرهنگ و صنعت فیلمسازی داشته باشند.
دهه ۹۰ یه دوره خاص برای کمدی بود، چون خیلی از فیلمهای این دوره تونستن هم تماشاگر رو بخندونن و هم یه پیام خاص رو منتقل کنن. فیلم آقای نانی با بازی رابین ویلیامز یه نمونه فوقالعاده از این مدل فیلمها بود. ترکیب طنز، احساسات خانوادگی و یه داستان جذاب باعث شد که این فیلم برای هر سنی مناسب باشه. شخصیت رابین ویلیامز تو این فیلم یه جورایی نماد پدری بود که حاضره برای نزدیک موندن به بچههاش دست به هر کاری بزنه، حتی تغییر هویت! به نظرتون فیلمهای خانوادگی اینچنینی هنوز هم همون جذابیت رو دارن یا دیگه مخاطبها بیشتر دنبال کمدیهای سریع و پر از شوخیهای سطحی هستن؟
کاملاً موافقم که دهه ۹۰ دورهای بود که کمدیهای خانوادگی مثل آقای نانی توانستند ترکیب خوبی از طنز و احساسات را ارائه دهند. رابین ویلیامز در این فیلم نهتنها با اجراهای کمدی درخشانش، بلکه با ایجاد لحظات احساسی واقعی، تأثیر زیادی گذاشت. امروزه بسیاری از فیلمهای کمدی به سمت شوخیهای سریع و دیالوگهای طنز لحظهای حرکت کردند، اما هنوز هم فیلمهای خانوادگی با پیامهای عمیق، مثل پدرخواندههای غیرمنتظره یا معجزه در خیابان ۳۴، طرفداران خود را دارند. شاید تفاوت در این باشد که امروزه سبک روایت تغییر کرده، ولی هنوز این مدل کمدیها جذابیت خود را از دست ندادهاند.
مقاله جالبی بود! واقعاً دهه ۹۰ میلادی یکی از بهترین دورانها برای فیلمهای کمدی بود. فیلمهایی مثل ماسک و احمق و احمقتر هنوز هم خندهدار و جذاب هستند. به نظرم یکی از دلایلی که این فیلمها ماندگار شدند، بازیگران فوقالعادهای مثل جیم کری و رابین ویلیامز بودند که استعداد بینظیری در کمدی فیزیکی و بداههپردازی داشتند. کاش در مقاله به تأثیر این بازیگران روی سینمای کمدی هم اشاره میشد، چون هنوز هم خیلی از کمدینهای امروزی از سبک آنها الهام میگیرند!
یادآوری این فیلمهای قدیمی واقعاً حس نوستالژیک داره! یکی از چیزهایی که فیلمهای کمدی دهه ۹۰ رو خاص میکرد، استفاده از تکنیکهای حرکات فیزیکی و شوخیهای بصری بود. برعکس فیلمهای امروزی که بیشتر روی دیالوگهای طنز تمرکز دارن، اون زمان کمدی موقعیت و حرکات بدنی خیلی تأثیرگذارتر بودند. مثلاً در ماسک، حرکات جیم کری با جلوههای ویژه ترکیب شده بود و یه کمدی بینظیر ساخته بود. به نظرم سینمای امروز خیلی کم از این سبکها استفاده میکنه و بیشتر به سمت طنزهای دیالوگمحور رفته.
مقاله جذابی بود، ولی به نظرم میشد به چند تا از فیلمهای کمتر شناختهشده دهه ۹۰ هم اشاره کرد. فیلمهایی مثل Liar Liar با بازی جیم کری یا Groundhog Day با بیل مری هم جزو بهترین فیلمهای کمدی دهه ۹۰ بودند که هنوز هم ارزش دیدن دارن. مخصوصاً Groundhog Day که یه داستان خاص و خلاقانه داشت و خیلیها هنوز اون رو یکی از بهترین کمدیهای تاریخ میدونن. به نظرم این فیلمها هم همونقدر که ماسک و احمق و احمقتر معروف شدن، تأثیر زیادی روی کمدی مدرن گذاشتن!
کدوم فیلمهای کمدی دهه ۹۰ رو پیشنهاد میکنی؟
دهه ۹۰ پر از کمدیهای خاطرهانگیز بود؛ مثل «دمبل دَمبِر»، «ماسک» با بازی جیم کری، «آقای مِیسز داوتفایر»، و «هوماِلون» که هنوزم هر وقت میبینیشون، قهقههت قطع نمیشه.