به گزارش آی تیکت نیوز؛ «زودپز» تلاش می‌کند تا به گونه‌ای نوستالژی سال‌های جنگ را با کمدی پیوند دهد و روایتگر داستانی باشد که در زمان‌های سخت، همدلی و امید را تقویت کند. کارگردانی رامبد جوان با به‌کارگیری نماهای متناسب و توجه به جزئیات، توانسته فضایی اصیل از دهه ۶۰ خلق کند که یادآور حال و هوای آن دوران است. حضور بازیگران شناخته‌شده‌ای چون محسن تنابنده و نوید محمدزاده، نقطه قوت فیلم به شمار می‌رود و نقش‌آفرینی آن‌ها توانسته با توجه به موقعیت‌های خاص، لحظاتی به‌یادماندنی را رقم بزند.
اما «زودپز» در برخی بخش‌ها به کلیشه‌های کمدی دچار شده و شوخی‌هایی که به‌کار گرفته، گاه تازگی خود را از دست داده‌اند. همچنین، داستان در بعضی از قسمت‌ها به کندی پیش می‌رود که این امر به ریتم کلی فیلم آسیب می‌زند. با این حال، فیلم در مجموع توانسته است با نگاه متفاوت به موضوعی جدی، لحظاتی مفرح را برای مخاطب ایجاد کند.
رامبد جوان با «زودپز» تلاش کرده تا فضایی نوستالژیک از تهران در دوران جنگ تحمیلی ایجاد کند. فیلم در دل یک فضای پرتنش، روایت خود را با نگاه طنز دنبال می‌کند. این تضاد میان جنگ و کمدی، از چالش‌های اصلی کارگردان بوده که در بسیاری از لحظات، به خوبی از پس آن برآمده است. صحنه‌هایی که با محوریت زندگی روزمره شخصیت‌ها، از ترس و ناامنی، به دنبال خلق لحظات خنده‌دار و شوخی هستند، به واقعیت تلخ دوران جنگ حس زندگی و همبستگی را اضافه می‌کنند.
یکی از نقاط قوت «زودپز» بازیگران شاخص آن است. محسن تنابنده و نوید محمدزاده، هر دو به‌خوبی توانسته‌اند ویژگی‌های دو شخصیت متفاوت را به تصویر بکشند. تنابنده با توانایی‌های کمدی‌اش، شخصیتی را به نمایش می‌گذارد که در اوج استرس و ترس، تلاش می‌کند تا امید خود را از دست ندهد. محمدزاده نیز، که بیشتر با نقش‌های جدی شناخته می‌شود، در این فیلم توانسته جنبه متفاوتی از توانایی‌های بازیگری خود را نشان دهد و لحظات احساسی و خنده‌دار را با هم تلفیق کند.
با این وجود، «زودپز» در برخی از صحنه‌ها به تکرار شوخی‌های ساده و کلیشه‌ای گرفتار شده است. این شوخی‌ها که شاید در ابتدا برای مخاطب جذاب باشند، اما در ادامه به دلیل تکرار بیش از حد، تا حدودی خسته‌کننده می‌شوند. این موضوع می‌توانست با تنوع بیشتر در دیالوگ‌ها و موقعیت‌های کمدی، از یکنواختی نجات پیدا کند.
از نظر طراحی صحنه و فضاسازی، فیلم عملکرد قابل‌توجهی دارد. جوان با توجه به جزئیات و بازسازی دقیق محیط‌های شهری و داخلی، حس و حال دهه ۶۰ تهران را به خوبی به مخاطب منتقل کرده است. موسیقی متن و جلوه‌های صوتی نیز نقش مهمی در ایجاد حس نوستالژی برای بیننده ایفا می‌کنند. این جزئیات باعث می‌شود مخاطب به‌راحتی به عمق زمان و مکان فیلم وارد شود و با شخصیت‌ها همذات‌پنداری کند.
یکی از نقاط ضعف فیلم، ریتم آن است. «زودپز» در قسمت‌های ابتدایی با ریتمی نسبتاً سریع و جذاب آغاز می‌شود، اما به مرور زمان، این ریتم کمی افت می‌کند. این موضوع در صحنه‌هایی که شوخی‌ها و موقعیت‌های کمدی تکرار می‌شوند، به وضوح دیده می‌شود. البته، این افت ریتم در مجموع به داستان لطمه نمی‌زند، اما می‌توانست با تدابیری در تدوین و فیلمنامه، بهتر مدیریت شود.
در کل، «زودپز» تلاشی موفق برای خلق فضایی متفاوت در سینمای کمدی ایران است. فیلم با انتخاب موضوعی نوستالژیک و بازیگرانی توانمند، لحظات شیرین و به‌یادماندنی‌ای را برای مخاطب به ارمغان می‌آورد. هرچند که با کاستی‌هایی در برخی از صحنه‌ها مواجه است، اما توانسته در مجموع تعادل خوبی میان کمدی و درام ایجاد کند و بیننده را با خود همراه سازد.