پارک چان-ووک -خالق فیلم مشهور «پیر پسر»- در آخرین اثر خود به غایت زبردستی رسیده و با بهره‌مندی از الگوهای نشانه‌شناسانه و ژانریک ذهن مخاطب را جادو می‌کند. جادویی از جنس تعلیق. از جنس درون‌مایه‌هایی که در آثار آلفرد هیچکاک وجود داشت. همانطور که از «سرگیجه» یا «پنجره عقبی» به خاطر داریم. جان-ووک به سانِ دردمندی‌ها و تعلقات کاراکتراصلی‌اش را -به عنوان ضعف- برای بیننده عیان می‌کند. سپس از همان ضعف برای تماشاگر ترس و دلهره می‌سازد. کاراکتر پا به پای مخاطب در اوج و حضیض سرگردان شده و تا برقراریِ آرامش چیزی جز سرگردانی نصیبش نمی‌شود. البته قرابت فیلم «تصمیم جدایی» با آثار هیچکاک تنها به بحث درون‌مایه ختم نمی‌شود.
مانی فاربر منتقد آمریکایی می‌گوید خیل زیادی از فیلم‌سازان و سینه‌فیل‌ها تسلیم لحظات سینمایی‌اند. آن‌ها -به اصطلاح- خوره نماها و لحظاتی هستند که شاید بیش از چند ثانیه طول نکشد ولی به عمق و جانِ مخاطبان رخنه می‌کند.
پارک چان-ووک لحظاتی که از فیلم‌های هیچکاک به یاد داریم را گرفته و از آنِ خود می‌کند.
از نگاه‌های جیمز استوارت پشت دوربین شکاری -در فیلم پنجره پشتی- تا نگاه‌های مرموز کیم نواک -در فیلم سرگیجه- جملگی موقعیت‌های کم‌نظیر و کوتاهی هستند که عاشقان سینما آن‌ها را پرستش می‌کنند. حال تصور کنید تصمیم جدایی مجموعه‌ای از این لحظات را به پلات اصلی خود پیوند زده و فرمی به اندازه و درخور آفریده است.
در نهایت فیلم «تصمیم جدایی» با ترسیم فضایی تعلیق‌گونه و کنجکاوی‌برانگیز می‌تواند بهترین انتخاب در پایان تعطیلات عید نوروز باشد. فیلمی که با از دل تاریخ سینما آمده و جایگاهی مستقل برای خود بنا نهاده است.
