صحنه تئاتر تا پرده سینما
بهرام افشاری را باید یکی از پرمخاطب‌ترین و پول‌سازترین بازیگران این روزهای سینمای ایران دانست، هنرمندی که نه از رانت و رابطه بلکه با ممارست و درخشیدن روی صحنه‌های تئاتر امروز به چنان جایگاهی رسیده است که نامش در هر اثری تضمین مطلق برای جذب مخاطب و فروش بالای آن خواهد بود.
افشاری هم مانند بسیاری از هنرمندان سینمای ایران برآمده از سالن‌های تئاتری است، بازیگری که حتی شروع کارش در تئاتر هم پله‌پله بود. از بازی در کارگاه نمایش به‌عنوان کوچک‌ترین سالن مجموعه تئاتر شهر با ظرفیت ۲۰ نفر گرفته تا اجرا در سالن ۶۰۰ نفره تئاتر شهر و ۸۰۰ نفر تالار وحدت مسیری بود که او را امروز به این جایگاه رساند است.
شاید کمتر کسی در خاطرش باشد که افشاری در سال‌های ابتدایی دهه نود نمایشی با نام «جوجه‌تیغی» را در دو سالن استاد انتظامی خانه هنرمندان و استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر در حالی به روی صحنه برد که برای اجرای آن از مدیران تئاتری بارها جواب نه شنیده بود زیرا هیچ‌کدام از آن‌ها حتی به‌اندازه جذب مخاطب در یک سالن ۲۰ نفره هم به او اعتماد نمی‌کردند اما یک دهه کافی بود تا بهرام افشاری جوان و پرانگیزه به همه ثابت کند که می‌تواند به یکی از پرمخاطب‌ترین هنرمندان سینمای و تئاتر ایران بدل شود و شد.
روزی که زیر نور پروژکتورهای سالن سمندریان درحالی‌که عرق تمام‌صورتش را فراگرفته بود و اشک در چشمان حلقه‌زده از سختی و مصائبش برای رسیدن به علاقه‌اش روایت می‌کرد مخاطبان قهقهه می‌زدند و دقیقاً در همان لحظه بود که می‌شد برای این جوان همدانی مصمم و پرانگیزه روشن‌ترین آینده را تصور کرد.
حال او به هر آنچه در «جوجه‌تیغی» آرزو کرده بود رسید و امروز با کارنامه‌ای پر از آثار پرمخاطب فاتح بلامنازعه گیشه سینمای ایران شده است. بازیگری که خاستگاهش تئاتر بود و در این سال‌ها در پس‌وپیش آثار سینمایی هرازگاهی هم روی صحنه رفته است.
ترنج، ویران، رابینسون کروزِ، هیپوفیز، دن کامیلو، شایعات، مرگ فروشنده، دیابولیک رومئو و ژولیت تنها بخشی از نمایش‌هایی است که افشاری در ابتدای دهه نود به‌عنوان بازیگر در آن‌ها به ایفای نقش پرداخته است و با اتکا بر همین تجربیات است که امروز به‌صراحت باید گفت توانایی او محدود به یک ژانر نبوده و نخواهد بود. از شخصیت‌های طنز و کمدی گرفته تا کاراکترهای جدی و احساسی، بهرام افشاری در هر نقشی که برایش نوشته‌شده است خوش درخشیده است. از اسد «صحنه زنی» و بهرام یاغی در «لانتوری» گرفته تا اسی عمویی «فسیل» و برات امینی «هفتاد سی» همگی رخی از توانایی این هنرمند بلندقامت سینمای ایران است.
صدالبته که بسیار طبیعی است شخصیت‌ها و آثار کمدی و طنز افشاری در جامعه به‌مراتب بیشتر از آثار جدی و تلخش دیده‌شده باشد اما نباید فراموش کرد که این بازیگر بلندقامت سینما و تئاتر ایران باتجربه سه دهه فعالیت حرفه‌ای امروز توانایی ایفای هر شخصیتی را دارد. پس لازم است که از این گوهر خدادای که در کنار ممارست هایش امروز به امری بالفعل بدل شده است بیش از پیش مراقبت کند و غرق پیشنهاد های وسوسه انگیز آثار صرفا طنز نشود.
